GRİ.

Kömür kazanlarından gökyüzüne, her yer gri.

İçim dışım gri. Genzim dumanın acı tadından yangın, ellerim soğuktan çatlamış.

Yüzüm ayaz yeri. Yaşıyorum. Yemek yiyorum, nefes alıyorum ama ne yediklerim hatırımda ne de soluduğum günler. Gri. İçim dışım gri.

Her gün ölüyor insanlar. Ölüm de yaşam gibi kabulüm oysaki ama bu başka türlü bir yitiş. Patlayan bombalar, canice vurularak katledilen masum insanlar. Tecavüze uğrayan çocuklar, kontrolsüz “SEVGİ” den ölen kadınlar. Hayalleri, hayatları elinden alınan, gözü yaşlı bebekler. Henüz 20’li yaşlarının başında, hayatlarının baharında “ŞEHİT” ilan edilen delikanlılar.

GRİ.

Dünya kocaman, küçücük bir gezegen değil mi ki sadece?

Üstelik de ölüm kaçınılmaz son! İşte biz bu gerçeği unutup o gezegeni yüzyıllardır parsellemeye çalışıyoruz. Bu vahşi sınırlamalarla parçaladığımız gezegende, kendi kendimize şu veya bu sebeple çizdiğimiz sınırlar yetiyor mu peki? Asla!

Tüketiyoruz.

Toprağı, suyu, havayı, hayvanı, insanı... Önümüze gelen her şeyi, herkesi her canlıyı hiç durmadan tüketiyoruz. Bu gezegeni paylaştığımız canlı cansız hiçbir şeye saygımız yok.

Maazallah bu tüketim iştahımızı kaybederiz diye bize her türlü motivasyon desteğini sağlaması için yarattığımız düzenin kurşun askerleri, ensemizdeki uzun dişlerini daha da derine batırıyorlar, tükeniyoruz. Öyle ki ne kadar çok tüketirsek bir o kadar hızla tükeniyoruz.

Artık kanımız da GRİ.

Dünya üzerinde habis bir kanser hücresi gibi yayıldıkça, her şeyi kurutuyoruz. Bahanelerimiz var ve fakat hepsi de öyle  yoktan, zavallı, dayanaksız, kemiksiz, önemsiz ki, düşündükçe midem bulanıyor. GRİ.

Aynı gezegenin vatandaşlarıyız oysa. Temsilci adı altında görev yapan gezegenin devlet yetkilileri ne işe yarıyorlar?

Hangi din öldürmeyi, yok etmeyi emrediyor?

Tüketimin dini! 

Böylelikle yarışlar başlıyor. Hangi Devlet daha zengin, daha gelişmiş, daha, daha daha..... GRİ.

Böylece Devletler bu yarışta öne geçmenin yolunu tehlike yaratma ve buna karşılık savunma satmak olarak düzenliyorlar. GRİ.

Arz talep! Beni en başta yine sen tehdit etmezsen, savunmana da ihtiyacım olmayacak! İnsanı insandan, yine insan yardımıyla korumak mümkün mü?

Halbuki tüm bunlar olurken, gezegenin yanan, yıkılan, yok olan, kirlenen, kesilen, sökülen, yağmalanan her bir zerresi, tüm dinlerde yaratıcımızın bize hediyesi değil mi?

Bahanelerin hepsi GRİ.

İşte böylece bir nesil dinden soğuyor. Tüm dinlerden. Böylece bir nesil daha da tüketerek var olabileceğini zannediyor. Giymeye zaman bulamayacağı kadar çok kıyafet alıyor. Yiyemeyeceği kadar çok yemeye çalışıyor. Duyarsızlaşıyor, nasırlaşıyor kalpler. Bu etkilerden hasbelkader kendini korumayı başaranlar da sonunda yaşama isteğini yitiriyor. Kalabalıklar içinde yalnızlaşıp umudunu kaybediyor; ya da çareyi bir o kadar sapkınca ŞUcu BUcu olmakta buluyor. (Fetöcü, dinci, özgürlükçü...vs.)

Sonra gelsin bu güzide Şucu ya da BUcu’lardan  bahaneler. Böylelikle uyuşuyoruz, ucundan dahi olsa alet oluveriyoruz onlarca insanın ölümüne; ve en kötüsü de ellerimize bulaşan kanı dahi göremiyoruz. Çünkü tenlerimizin rengi de yüreklerimizin rengini alıyor yavaş yavaş, kanımız gibi GRİ.

Keşke gezegende yaşayan tüm insanları bu derin tüketme algısından çıkaracak, adeta hipnozlarından uyandıracak bir gücüm olsaydı. Maalesef böyle bir yetim yok. Yine de bir yol var! O da uzun zaman önce unuttuğumuz, gezegendeki herkeste olan bir şeyi hatırlamak! Milyonlarca ortak özelliğimizin içinden sadece en mühim olanını hatırlamak!

Çocukluğumuzu!

Ama mutlu, ama mutsuz geçen çocukluğumuzu...

Ve her çocuk gibi başta, yeterince kötülüğe maruz kalmadan hemen önce, yüreklerimizde var olan o sonsuz SEVGİ’yi hatırlamak. Gülümsemek için yanıp tutuştuğumuz, olmadık şeylere sevinip, büyüklerin göremediği her şeyi gördüğümüz...

Her şeyi olduğu gibi, çocuklarımızı da biz kirlettik. Öyle ki şairin dediği gibi, “Biz büyüdük ve kirlendi dünya”.

GRİ.

Yeni Yıldan sadece 1 dileğim var. Onu da, gezegeni paylaştığımız tüm canlıların içinde sadece İnsan ırkı için diliyorum; yürekleriniz ağzına kadar SEVGİ dolsun! Çocukça, saf, tazecik SEVGİ.

Rengi  hep Gökkuşağı...

NOT: “SEVGİ”

Sevgi’nin tanımını yapmak istiyorum. Normal şartlarda böyle bir işe kalkışmazdım fakat bence bu kelimenin de bir çokları gibi içi boşaltıldı. Kelimelerin bile anlamını kurttuk. Hasılı, gerek duyduğumdandır, açıklama isteğim.

Ön yargısız, koşulsuz, kimseyi yargılamadan sevmek. Kendimizde var olan, beğenmediğimiz her şeyi sevmek. Annemizi, babamızı, ablamızı ağabeyimizi, akrabalarımızı affetmek. Bugünden itibaren kötü olan her şeyi sadece ibret almak, yeniden aynı hatalara düşmemek için hatırlamak. Kalbimizi dağlayan acılarını, yıkıntılarını unutmak. Kin tutmamak. Bize bahane edilen (DİL, DİN, IRK, RENK, CİNSİYET) gibi tüm gerekçeleri görmeksizin herkesi İNSAN olduğu için sadece sevmek. Korkularımızla yüzleşmek. Neden? Neden korkuyoruz? Bu soruya samimice verilen cevaplardan korkmamak. Hayatı ve içinde yaşama hakkı olan her şeyi sorgulamadan sevmek. Tıpkı çocukluğumuzda olduğu gibi...

Hiçbir çocuk kediden ya da köpekten korkarak doğmaz. Hiçbir çocuk dil, din, ırk nedir bilmez. Hangi dine mensup olursa olsun çocuklar bir araya geldiğinde oyun oynar.

Birlikte kalırlar, çünkü BİRLİKTE olmak güzeldir.

Fotoğraf...

Oldum olası sevemedim, kadın ve erkek üzerine tanımlayıcı, kıyaslayıcı yazılar okumayı ya da yazmayı. Bu tarz yazıların pozitif ya da negatif fark etmez, ayrıştırıcı ve dikte eden üslupları beni hep rahatsız etti. Kadın ve erkeğin toplumdaki yeri, rol paylaşımı, maruz kaldığı her tür durum ve aralarındaki etkileşim beni kuşkusuz fazlasıyla ilgilendirir ve heyecanlandırırken, gerçek anlamda beni konudan soğutmayı başaran içerik, kimin daha...olduğu ve kimin daha... olmadığı üzerine olanlar diyebilirim. Tam da bu duygu durumunun oluşturduğu zemin üzerine bu fotoğrafı görür görmez vuruldum. Yasaklar, cinsiyetçilik..vs. Üzerine yazılan yazıların aksine beni asıl etkileyen fotoğrafın kendisi oldu.

1940’ların ilk yarısı, dönemin ünü belki de çok sonra gelecek ressamları, bir modeli resimliyorlar. Kimi büyük bir ciddiyetle kağıt üzerine, kimisi de dudağının kenarındaki tebessümle zihinlerinin köşesine... Vakti geldiğinde hafızalarının tozlu raflarından çıkarıp bir tabloya konu edecekler onlar da belki, kim bilir... Biri çoktan derinlere dalmış, eli yanağının altında, dostunun dizine başını yaslamış ya tatlı bir düşte, ya da modeli zihninde resimliyor. Kendi düşsel fonunda, özgürce...

Oda serin olmalı, sanatçılar ceketleriyle oturuyor; hatta birinin (yüzünde güller açan) üzerinde paltosu dahi var. Dışarıdan tatlı bir ışık düşüyor üzerlerine, yüzlerinin sağ yarısı aydınlık. Sırtının pürüzsüz, mermerimsi parlaklığından olsa gerek, model, tıpkı bir yunan heykelini andırıyor. Genç, sağlıklı, güzel bir kadın olmalı. Yaslandığı kolundan güç alarak biraz sola kaykılmış. Sanki sırtında, fotoğrafçının ruhunu taşıyor. Onun kendisini değil de, sanatçıları netlediğinin bilincinde gibi... Birlikte izliyorlar. Boyutlar arası aktarımın yolculuğunu da fotoğrafçıyla birlikte belgeliyor.

Bu çok katmanlı olağandışı fotoğrafa baktıkça bakasım geliyor. İster istemez kendimi tutamayıp içine giriyorum. Bir süre sonra fotoğrafçı da beliriyor, onun da gerisinde durmuş deklanşöre basışını izliyorum.

Patti Smith

Patti Smith

"Çoluk çocuk"la beni Beat kuşağıyla tanıştıran, mevcudiyetindeki coolluktan ve karizmadan yıkılan karanlık, derin, yalnız, gezgin, solgun, cılız kadın Patti Smith.

Farkında olmadan ben, 90'lı yıllarda dinlediğim " Because the night" şarkısının 10.000 Maniacs'a ait olduğunu zannederken daha hayatıma usulca nüfuz etmeye başlamış. Bununla da kalmamış, pek sevdiğim dostumun evinde senelerce keyifle varlığını bünyemde ağırladığım, siyahi, çıplak bir erkek bedeni fotoğrafının altında büyük puntolarla yazan "Robert Mapplethorpe"un da onun sevgililerinden biri olduğunu, yine çok sonra öğrendim. E öğrendin de ne oldu diyebilirsiniz muhakkak. Hakkınızdır. Çoğaldım, bölündüm ve aydınlandım. Daha ortaokul yıllarında başlayan ve içimi kemirip duran "GİTMEK" isteğimin, her şeyi, herkesi bırakıp sadece gitmek isteme duygusunun kökleriyle tanıştım.  Vaktiyle hayran hayran dinlediğim Jim Morisson'ın "Dünyayı istiyoruz, hemen şimdi istiyoruz" dediğinde yüreğimden geçenlere tercüman olduğunu düşünmemin tam da bu yüzden tesadüf olmadığını anladım.

Döneminin kurallarını her defasında kararlılık ve doğallıkla yıkan bu güzel insan, bunu belli bir bilinçle, planlı, programlı, bir amaç uğruna yapmamış; sadece içinden geldiği gibi yaşayarak, kimsenin kurallarına, kaidelerine uymak zorunluluğu hissetmeden, kadınlığı, zekası, bedeni ve yetenekleriyle kucaklaşıp bir bütün olmanın sadeliğinin dayanılmaz çekiciliğini adeta yaşamının merkezine yerleştirmiş.

Yakınlarda ikinci kitabı "M Treni"yle Fransız Guyanası'nda Jean Genet'in izlerini sürüp oradan New York sokaklarında bir kafede ( Café INO ) sıkça kahve molaları verip, pek sevdiğim Murakami'nin peşinden Bayan Smith'le yollara düştüm. The Killing istasyonunda inip, dizinin tüm sezonlarını tozlu internet sayfalarından silkeleyip 2 günde sömürdükten sonra ilk durakta M Treni'ne atlayıp yola devam ettim. Robert Mapplethorpe'tan kalan vazgeçemediği fotoğraf tutkusuyla, lekeli, kusurlu, yalın, yani tam da kendi gibi siyah beyaz ve gri polaroidlerinin şahitliğinde yol aldım.

Bugünlerde 69 yaşında olan, adeta yaşayan bir hazineye dönüşmüş, aktivist, kent ozanı, yazar, fotoğraf sanatçısı, şarkıcı, güzel insan Patti Smith'le henüz tanışma fırsatı bulamayanlara duyurulur...
İki kitabı da bizde Domingo yayınlarından çıktı. Pek güzeller, okuyunuz.

Anne Frank'ın Hatıra Defteri

Anne Frank

Biliyorum, biraz geç kaldım okumak için, ya da aksine, tam da zamanıydı. Bazı kitaplar, filmler, müzikler bekler, görünür, kaybolur, duyulur, unutulur, hatırlanır, uzanılır, tutulamaz, kaybolur... Gün gelir, bir vesileyle, benim durumumda bir Amsterdam gezi planı, özel olarak gidilir alınır ve nihayet okunur.

Bildiğim hikayenin bilmediğim kahramanını tanıdıkça içime su serpildiğini söylemeliyim, çünkü bu korkunç hikayenin içinde sıkışıp kalan küçük bir kızın dramını okuyacağımı sandığım yerde kelimenin tam anlamıyla " Gafil Avlandım".

En nihayetinde biliyoruz... O büyük acıyı, onlarca defa filmlerden, belgesellerden, çekilen yüzlerce kare fotoğrafdan, okuduğumuz romanlardan, makalelerden, incelemelerden biliyoruz... Bu korkunç delirmenin kaynağındaki karanlığın hikayesini, 2. Dünya Savaşı'nı bilmeyenimiz kalmadı. "Acı"nın gerçekliği üzerine yazmaya tam da bu nedenle gerek yok. Özellikle de bu günlerde...

Anne güçlü ve akıllı bir kız. Onun hikayesi, hayata bakışı, olayları değerlendiriş biçimi, kısacık ömrüne tüm imkansızlıklara rağmen kattığı değer, hepimizin yılmadan yola devam edebilmesi için harika bir ilham kaynağı. Buna sözüm yok! Ama...

Belki kitabı 35 yaşımda okuduğumdan, belki de içinde bulunduğumuz bu günlerin vehametinin etkisiyle beni en çok etkileyen onun geleceğe dair umudu oldu. Onun geleceği, benim bugünüme dair, insanların daha iyi, makul, sevgi dolu ve affedici olacağına olan sarsılmaz inancı!

Zamanın düzlemine bir taş atıp çatlatmak suretiyle, arasından sızıp Anne'yle şöyle bir sohbet etmek şansım olsaydı, muhakkak ki o zorlu günlerinde ihtiyacı olan umudu elinden almazdım. Tam da bu nedenle onunla tarafsız bir ortamda buluşmayı tercih ederdim. Bugünün hemen üzerinde mesela... Zamanın raylarında oturup ayaklarımızı gökyüzüne sallayıp aşağı bakmak, ona olanları göstermek isterdim. Hala değişmeyen kaosu, giderek çirkinleşen yeni nesil savaş taktiklerini, aç bıraktıklarımızı, üzerinden para kazanıp harcayıp yok saydıklarımızı... Doğayı, kaynaklarını sorumsuzca kullanarak nasıl katlettiğimizi, daha fazlasını sömürmek için başkalarının toprağına nasıl göz diktiğimizi... Gözlerimizi kapatarak, başımızı öte yana çevirerek nasıl bir suça ortak olduğumuzu görse, o günlerden bugüne hiçbir şeyin değişmediğini o da anlardı kuşkusuz. Eminim müthiş bir hayal kırıklığıyla doluveren yüreğini, bir süre sarıp sarmalayacak olan kızgınlık da çıkagelirdi ne de olsa insan olan bünyesinden. Ama...

Eminim Anne yine de elimi tutar, kocaman yüreğinden taşan sonsuz sevgiyle umut etmeye devam etmemi tembihlerdi.
"Bir gün, belki senin dahi göremeyeceğin bir gün gelecek, söz veriyorum! O gün, yine burada oturup birlikte izleriz sevginin nasıl da bulaşıcı olduğunu, yavaş ama yok olmamacasına yerleştiğini insanların yüreğine... Söz mü?" derdi.

Şüphesiz "Söz!" derdim ben de... O inandığı için, ben de inanırdım!
Şimdi olduğu gibi...

Bir Kadının Hayatından 24 Saat

Asla'lar...
Ne çok var onlardan oysa...

Olayın yaşandığı ve hatta yazıldığı dönem düşünülünce, hayli sıra dışı ve çapıcı bir hikaye diyebilirim.

1900'lerde, Monte Carlo'da bir gece başlayıp, 24 saat içinde gelişen olayları anlatıyor.

Mrs. C (Bir Kadın'ımız) dönemin sosyokültürel önyargılarının hepsine sahip sıradan bir kadın. Aslalarla dolu, kural ve kaidelere sımsıkı güvenen ve onlara bağlı yaşayan (bir çoğumuzdan farksız), akıllı bir kadın. İnsan. Ve tüm insanlar gibi hayatının planlarından sapması an meselesi...

Kendini içinde bulmayı hayal bile edemeyeceği, hatta benzer vaziyetlerdeki başkalarını, acımasızca eleştirmekten gocunmayacağı bir duruma ansızın düşüveriyor Mrs. C...  Sonrasında ise yaşamadan öğrenemeyeceği bir şey öğreniyor. Etrafındaki herkese yaklaşımını, kendini tanımlama şeklini dahi değiştirecek bir şey...

"Paris Manhattan"

Ülkeler, kentler değişse de duygular değişmiyor. İnsanın olduğu her yerde, öfke, kıskançlık, sevgi, aile, aşk... Hepsi tek bir merkezde buluşuyor. Tam da bu yüzden Woody Allen filmleri bu kadar etkiliyor bizi. İnsanın en ilkel duygularını alıp korkusuzca, apaçık karşımıza çıkarıyor.

"Paris Manhattan", Woody Allen filmlerine apaçık ve gururla tam da bu şekilde öykünüyor. Mutluluğu uzaklarda aramaya alışmış, ideal ilişki hayallerinin çok üst seviyelerde  olduğunu iddia etse de, bir o kadar klişe ilişkilerin içine sıkışıp kalmış bir kadının hayatına olmadık bir şekilde giren asıl adamı görebilmek için gönül gözünün açılmasına ihtiyacı olan bir kadının hikayesi.

Eğlence garantili, keyifli bir Fransız filmi...

Whiplash...

Tek kelimeyle olağanüstü...https://www.youtube.com/watch?v=7d_jQycdQGo